Ze zucht en begint langzaam met haar tenen te wiebelen. Eigenlijk is het maar een teen die beweegt. Heel langzaam.
“Gebruik je ademhaling om langzaam terug te keren naar het hier en nu. Maak maar even alle bewegingen die je nodig hebt om weer wakker te worden.”
Het blijft stil en er beweegt nog niet zo veel. Ondertussen schenk ik alvast een kopje thee in en laat het water duidelijk hoorbaar het glas in lopen. Dat helpt vaak ook om iemand weer een beetje terug te brengen ‘op de tafel’.
Er ontstaat ergens onder het dekentje een diepe zucht en ik hoor wat gemompel.
“Kwil niet. Mag ik niet gewoon blijven liggen? Tis zo lekker warm op dat elektrische schaap en ik voel me zo fluffy.” Ze begint te bewegen en ik weet dat ze zometeen overeind komt. Uit zichzelf.
Ik lach. Twee kleine ontspannen ogen kijken me aan en aan alles is te merken dat het weer een mooie waardevolle craniosacraal sessie was.
Ze knikt en zegt: “het is echt bizar hoeveel zo weinig in beweging kan zetten. Want volgens mij doe jij niet zo veel toch? Je schuift je handen gewoon onder mijn hoofd en dan voel ik je vingers af en toe zachtjes bewegen, maar daarna hou je ze stil toch? Maar er gebeurt zo veel in mijn hoofd! Ik voel dingen bewegen en stromen. Ik zie heel veel kleuren en soms zie ik een beeld voorbijkomen en dan gebeurt er ook van alles. En dan moet ik zuchten. Heel erg ook en daarna voel ik zo’n rust door mijn lijf heen gaan. Zo fijn. Deze ontspanning krijg ik zelf niet voor elkaar. Ook niet met de yoga. Dit is echt anders.”
Cranio gaat over contact maken. Écht contact maken. Met aandacht. Van buiten naar binnen en andersom om zo weer terug te keren in het stille midden van jezelf. Hier kun je rusten en herstellen, maar ook weer in beweging komen en naar terugkeren. Het terugvinden en ervaren van het stille midden in onszelf voelt vaak als thuiskomen. Een plek waar je op adem kunt komen.
Hier hoef je niets en is toch alles in beweging.
Less is more.